Dobrze znamy koleje życia św. Brygidy, ponieważ jej ojcowie duchowni zaraz po jej śmierci w 1373 roku, z myślą o rozpoczęciu procesu kanonizacyjnego, opracowali jej biografię. Brygida przeżyła 70 lat, urodziła się w 1303 roku w Finstad w Szwecji, kraju północnoeuropejskim, który od trzech wieków wyznawał wiarę chrześcijańską z takim samym zapałem, z jakim święta przyjęła ją od swoich rodziców, osób bardzo pobożnych, należących do szlacheckich rodzin spokrewnionych z dynastią królewską.
W życiu tej świętej możemy wyróżnić dwa okresy.
W pierwszym była ona szczęśliwą małżonką. Jej mąż nazywał się Ulf i był zarządcą ważnego regionu w królestwie Szwecji. Małżeństwo trwało 28 lat, aż do śmierci Ulfa. Urodziło się im ośmioro dzieci, z których drugie, córka Karin (Katarzyna) jest czczona jako święta. Jest to wymowny znak, świadczący o tym, jak starannie Brygida wychowywała swoje dzieci. Jej pedagogiczna mądrość była tak ceniona, że król Szwecji Magnus zaprosił ją na pewien czas na dwór, aby zapoznała jego młodą małżonkę Blankę z Namur z kulturą szwedzką.
Brygida, która pod duchowym przewodnictwem uczonego zakonnika zaczęła zgłębiać Pismo Święte, wywierała bardzo pozytywny wpływ na swoją rodzinę, która dzięki jej obecności stała się prawdziwym kościołem domowym. Razem z mężem przyjęła regułę tercjarzy franciszkańskich.
Wielkodusznie oddawała się dziełom miłosierdzia na rzecz potrzebujących; założyła również szpital. Przy małżonce Ulf nauczył się pracować nad swoim charakterem i czynić postępy w życiu chrześcijańskim. Po powrocie z długiej pielgrzymki do Santiago de Compostela, którą odbyli w 1341 r. razem z innymi członkami rodziny, małżonkowie postanowili żyć w czystości; niedługo potem w zaciszu klasztoru, w którym zamieszkał, Ulf zakończył swoje ziemskie życie.
Ten pierwszy okres w życiu Brygidy pomaga nam dostrzec wartość tego, co dziś moglibyśmy nazwać autentyczną duchowością małżeńską: małżonkowie chrześcijańscy mogą razem iść drogą świętości, umacniani łaską sakramentu małżeństwa. Niejednokrotnie, tak jak w życiu św. Brygidy i Ulfa, to właśnie kobiecie, dzięki jej wrażliwości religijnej, delikatności i słodyczy, udaje się skierować męża na drogę wiary. Z wdzięcznością myślę o licznych kobietach, które również w naszych czasach dzień po dniu oświecają swoje rodziny świadectwem chrześcijańskiego życia. Oby Duch Pana również dzisiaj pobudzał do świętości chrześcijańskich małżonków, by ukazywali światu piękno życia małżeńskiego, opartego na wartościach ewangelicznych: miłości, czułości, wzajemnej pomocy, wielkodusznego wydawania na świat i wychowywania dzieci, otwartości na świat i solidarności z nim, uczestniczenia w życiu Kościoła.
Kiedy Brygida została wdową, rozpoczął się drugi okres w jej życiu. Nie wyszła powtórnie za mąż, postanawiając pogłębiać więź z Panem poprzez modlitwę, pokutę i dzieła miłosierdzia. Również wdowy chrześcijańskie mogą zatem znaleźć w tej świętej wzór do naśladowania. Brygida bowiem po śmierci męża rozdała swoje dobra ubogim i choć nigdy nie złożyła ślubów zakonnych, zamieszkała w cysterskim klasztorze w Alvastrze. Tu zaczęły się jej objawienia Boże, które miała do końca życia. Brygida podyktowała je swoim sekretarzom-spowiednikom, którzy przetłumaczyli je ze szwedzkiego na łacinę i zebrali
w ośmiotomowym dziele, zatytułowanym Revelationes (Objawienia).
W 1349 roku Brygida opuściła na zawsze Szwecję i udała się z pielgrzymką do Rzymu. Jej celem było uczestniczenie w obchodach Jubileuszu 1350 roku, pragnęła również uzyskać od papieża zatwierdzenie reguły zakonu pod wezwaniem Najświętszego Zbawiciela, który zamierzała założyć; miał on składać się z mnichów i mniszek podlegających władzy ksieni. Ten element nie powinien nas dziwić, bowiem w Średniowieczu istniały zakony monastyczne, które miały gałąź męską i żeńską, a żyły według tej samej reguły, pod kierownictwem ksieni.
W Rzymie Brygida, razem ze swoją córką Katarzyną, z wielkim zaangażowaniem oddawała się apostolstwu i modlitwie. Z Rzymu wyruszyła na pielgrzymkę do różnych włoskich sanktuariów, w szczególności do Asyżu, ojczyzny św. Franciszka, którego Brygida zawsze darzyła wielkim nabożeństwem. Wreszcie w 1371 roku spełniło się jej największe pragnienie: odbyła podróż do Ziemi Świętej razem ze swoimi dziećmi duchowymi, grupą, którą nazywała przyjaciółmi Boga.
W tamtych latach papieże rezydowali w Awinionie, daleko od Rzymu. Brygida z bólem apelowała do nich, by powrócili na stolicę Piotrową w Wiecznym Mieście.
Umarła w 1373 roku, przed ostatecznym powrotem papieża Grzegorza XI do Rzymu. Jej ciało zostało pochowane czasowo w rzymskim kościele św. Wawrzyńca, ale w roku 1374 jej dzieci Birger i Katarzyna przewieźli je do ojczyzny, do klasztoru w Vadstenie, siedziby zakonu założonego przez św. Brygidę, który bardzo szybko się rozwinął. W 1391 roku papież Bonifacy IX uroczyście ją kanonizował.
Benedykt XVI, wygłosił katechezę 27 października 2010 roku.