Natomiast istnieją takie drzwi zamknięte przed przebaczeniem Pana, jakimi jest rezygnacja. Także i my możemy pomyśleć: Od tak dawna jestem chrześcijaninem, ale nic się nie zmienia, zawsze popełniam te same grzechy. Zatem zniechęceni, wyrzekamy się miłosierdzia.
Ale Pan nas wzywa: Czy nie wierzysz, że moje miłosierdzie jest większe od twojej nędzy? Stale powracaj do proszenia o miłosierdzie a zobaczymy, kto wygra! Poza tym wie o tym ten, kto zna sakrament przebaczenia. Za każdym razem otrzymując przebaczenie jesteśmy pokrzepieni, doznajemy otuchy, bo za każdym razem czujemy się bardziej miłowani, brani w ramiona przez Ojca.
A kiedy, będąc miłowanymi upadamy ponownie, doświadczamy więcej bólu niż wcześniej. Jest to ból dobroczynny, który powoli oddziela nas od grzechu. Odkrywamy wtedy, że siłą życia jest otrzymanie Bożego przebaczenia i pójście naprzód, od przebaczenia do przebaczenia. Tak toczy się życie.