Wędrówka Mędrców ze Wschodu jest początkiem wielkiej procesji, która idzie przez całą historię. Ci ludzie rozpoczynają pielgrzymkę ludzkości ku Jezusowi Chrystusowi — Bogu, który urodził się w stajence; który umarł na krzyżu
i który jako Zmartwychwstały pozostaje z nami przez wszystkie dni aż do skończenia świata. Najpierw przyszli pasterze — ludzie prości, mieszkający najbliżej Boga, który stał się dzieckiem, mogący z łatwością tam pójść i rozpoznać w Nim Pana.
A teraz przychodzą także i mędrcy tego świata. Przychodzą wielcy i mali, królowie i niewolnicy, ludzie reprezentujący wszystkie kultury i wszystkie narody. Ludzie Wschodu są pierwsi, a za nimi idzie bardzo wielu przez wszystkie wieki.
Jakiego typu ludźmi oni byli?
Znawcy mówią, że byli uczonymi astronomami, przedstawicielami wielkiej tradycji, która na przestrzeni wieków rozwinęła się
w Mezopotamii i nadal tam kwitła. Ale sama ta informacja nie wystarcza.
Było zapewne wielu astronomów w starożytnym Babilonie, ale tylko tych paru poszło za gwiazdą, uznali ją za obiecaną gwiazdę, za znak wskazujący drogę do prawdziwego Króla i Zbawiciela. Można powiedzieć, że byli oni ludźmi nauki, ale nie tylko w sensie, że chcieli wiedzieć wiele rzeczy: chcieli czegoś więcej.