Najcenniejszym zabytkiem w Bałuciance jest drewniana cerkiew greckokatolicka p.w. Zaśnięcia Bogarodzicy, wzniesiona w II połowie XVIII wieku.
W XIX wieku przeszła dwa gruntowne remonty, które znacznie zmieniły jej wygląd. Pierwszy w 1820 roku a drugi w 1899 roku. To właśnie podczas tego drugiego remontu, świątynia nabrała kształtu zbliżonego do dzisiejszego. Cerkiew w Bałuciance to niewielka świątynia drewniana, trójdzielna (prezbiterium, nawa, babiniec) o konstrukcji zrębowej, wieża o konstrukcji słupowej, z pochyłymi ścianami, pokrytymi gontem. Jak większość cerkwi na Łemkowszczyźnie, prezbiterium ma skierowane w kierunku wschodnim (cerkiew orientowana). Dach o konstrukcji namiotowej z małymi wieżyczkami.
SERCE JEZUSA, ŚWIĄTYNIO BOGA
Świątynia to miejsce, które Bóg sobie szczególnie upodobał, a w którym człowiek zwraca się do Niego. Gdy Salomon wybudował świątynię jerozolimską, Bóg obiecał mu: Teraz wybrałem i uświęciłem ten dom, aby tam było Imię moje na wieki, a oczy moje i moje serce tam będą skierowane przez wszystkie dni. Ostrzegł jednak: Ale jeżeli odwrócicie się ode Mnie i porzucicie moje prawa i nakazy (…) wykorzenię was z mojej ziemi, którą wam dałem, a dom, który poświęciłem memu Imieniu, odtrącę od mego oblicza. I tak się stało: gdy lud odszedł od Boga, dopuścił On, by świątynia została zburzona, a Izrael został wzięty do niewoli babilońskiej. Gdy lud uznał swoją winę, powrócił do swej pierwotnej gorliwości w przestrzeganiu prawa Bożego, Bóg ulitował się nad nim, zezwolił na powrót Izraela do Ziemi Obiecanej i odbudowę świątyni, która trwała 46 lat. Świątynia jest więc znakiem poprawnych relacji ludzi z Bogiem, owocem uznania Jego Miłości.
Biblia uczy, że mieszkanie Boga znajduje się w niebie, ale świątynia jest jakby kopią Jego pałacu niebieskiego. Świątynią jest także w pewnym sensie cały wszechświat, zwany czasem świątynią kosmiczną. Prawdziwą świątynią, nieuczynioną ręką ludzką, jest Kościół, czyli Ciało Chrystusa, miejsce spotkań ludzi z Bogiem, znak obecności Boga na ziemi. Najmilszą jednak świątynią Boga jest niewątpliwie czyste, wolne od grzechów wnętrze człowieka, jego serce. Wszelkie sanktuaria, nawet świątynia jerozolimska, były zaledwie skromnym obrazem tej Świątyni Boga.
W Wieczerniku podczas Ostatniej Wieczerzy Jezus wyznał: Gorąco pragnąłem spożyć tę Paschę z wami, zanim będę cierpiał. W niezwykły sposób Jezus odsłonił swoje Serce. Wypowiedział słowa, w których obecna jest czuła, osobista miłość przepełniona bólem rozstania. Wyraził w ten sposób swoje osobiste pragnienie, owoc miłości mieszkającej w Jego Sercu. Tym owocem będzie ustanowienie Eucharystii — Prawdziwej Świątyni Boga.