Idźcie i oznajmijcie moim braciom: niech idą do Galilei – mówi Jezus. Udaje się przed wami do Galilei – mówi anioł.
Pan nas uprzedza. Wspaniale, gdy wiemy, że idzie przed nami, że nawiedził nasze życie i naszą śmierć, aby poprzedzić nas do Galilei, to znaczy do miejsca, które jemu i Jego uczniom przypominało życie codzienne, rodzinę, pracę. Jezus pragnie, abyśmy zanieśli nadzieję tam, w życie dnia powszedniego. Ale Galilea była dla uczniów także miejscem wspomnień, zwłaszcza pierwszego powołania. Wrócić do Galilei to pamiętać, że zostaliśmy umiłowani i powołani przez Boga. Musimy podjąć drogę na nowo pamiętając, że rodzimy się i odradzamy z bezinteresownego powołania miłości. Jest to punkt, od którego zawsze musimy wyruszać na nowo, zwłaszcza w sytuacjach kryzysowych, w czasach próby.
Ale jest też coś więcej. Galilea była regionem najbardziej oddalonym od tego w którym byli, od Jerozolimy. I to nie tylko geograficznie. Był to rejon zamieszkany przez różne ludy, które praktykowały rozliczne kulty. Jezus tam posyła, żąda, aby stamtąd wyruszać na nowo.
Co nam to mówi? Że orędzie nadziei nie może ograniczać się do naszych obszarów sakralnych, ale powinno być zaniesione do wszystkich. Ponieważ każdy potrzebuje podniesienia na duchu. Jakże wspaniale być chrześcijanami, którzy pocieszają, którzy niosą brzemiona innych, którzy dodają otuchy, zwiastunami życia w czasie śmierci!