Z Księgi Rodzaju
Bóg ulepił człowieka z prochu ziemi i tchnął w jego nozdrza tchnienie życia, wskutek czego stał się człowiek istotą żywą.
W tym opisie ważne jest to tchnienie życia. Nie chodzi tylko o życie, jakim tętni cała przyroda ożywiona, ale o ducha, zdolnego do poznania i nazwania stworzeń. Adam nazywając stworzenia określa ich tożsamość. Wśród nich nie znajduje nikogo podobnego do siebie.
Z Księgi Rodzaju
Bóg sprawił, że mężczyzna pogrążył się w głębokim śnie. I gdy spał, wyjął jedno z jego żeber, a miejsce to napełnił ciałem. Po czym Bóg z żebra, które wyjął z mężczyzny, zbudował niewiastę. A gdy ją przyprowadził do mężczyzny, mężczyzna powiedział: Ta dopiero jest kością z moich kości, i ciałem z mego ciała! Ta będzie zwała się niewiastą, bo z mężczyzny została wzięta. Dlatego mężczyzna opuszcza ojca swego i matkę swoją i łączy się ze swoją żoną tak ściśle, że stają się jednym ciałem.
W opisie chodzi o podkreślenie idealnej równości mężczyzny i kobiety, bo ona jest tworzona przez Boga z kości i ciała Adama.
Drugim ważnym elementem tego opisu jest podkreślenie jedności mężczyzny
i kobiety, bo są stworzeni jako małżeństwo. Adam dopiero po spotkaniu z żoną odkrywa swą tożsamość. Mężczyzna i kobieta to są dwa bieguny pełne napięć. Objawianie tych napięć tak w wymiarze twórczym ich wzrostu, jak
i w karłowaceniu jest przedstawione w Piśmie Świętym już od opisu grzechu w raju. Historia ludzkości, to historia tych napięć.