Namaszczeniem chorych nie jest sakramentem przeznaczonym tylko dla tych, którzy znajdują się w krańcowym niebezpieczeństwie utraty życia. Odpowiednia zatem pora na przyjęcie tego sakramentu nastaje już wtedy, gdy wiernemu zaczyna zagrażać śmierć z powodu choroby lub starości.
Cierpienie i choroby człowieka to jeden z najtrudniejszych problemów zawsze niepokojących ludzkość. Problem ten nie jest obcy również chrześcijanom. Jednak dzięki wierze mogą oni przeniknąć głębiej tajemnicę cierpienia i samo cierpienie mężniej znosić. Dzięki Chrystusowi mogą zrozumieć znaczenie
i wartość choroby dla własnego zbawienia i dla zbawienia świata. Poza tym chrześcijanie mają pewność, że gdy zachorują, sam Chrystus, który podczas swojego ziemskiego życia często nawiedzał i uzdrawiał chorych, okaże im swoją miłość.
Choroba nie można zasadniczo uważać za karę wymierzoną ludziom za ich własne grzechy. Uczeń Chrystusa nie powinien być bierny wobec doświadczenia choroby i cierpienia. Boża Opatrzność postanowiła, aby człowiek wytrwale walczył z wszelkimi chorobami i troskliwie zabiegał o dobre zdrowie. Jest ono potrzebne, aby można było wypełniać własne obowiązki
w społeczności ludzkiej i w Kościele.
Do walki z chorobą winni włączyć się także lekarze i wszyscy ludzie, którzy
w jakikolwiek sposób zajmują się osobami chorymi. Ich obowiązkiem jest uczynić wszystko, co według ich rozeznania może przynieść ulgę w cierpieniu. W ten sposób wypełniają polecenie Chrystusa, który wzywał do odwiedzania
i troski o chorych. Człowiek wierzący w doświadczeniu choroby szuka pomocy zarówno u Boga jak i u ludzi do tego przygotowanych. Dzięki temu otrzymuje pomoc, która obejmuje ciało i ducha.